Even iets persoonlijks
Een paar weken geleden heb ik meegedaan aan een vrouwencirkel. Een weekend helemaal offline en verbinden met andere vrouwen. Het is natuurlijk handig dat je in zo’n weekend een thema hebt waar mee je wilt gaan werken. Zachtheid leek mij wel een mooi thema.
Ik kom uit een Fries boerengezin. Er was veel liefde maar ook hard werken. Niet piepen en doorzetten was wel heel belangrijk. Ik moest er voor mijn gevoel wel in meegaan om bij te benen. Ik ben niet voor niets een geboren vechter. Door stress en spanningen was de zachtheid soms ver te zoeken. Al zag ik dat destijds nog niet zo.
Dapper ging ik met mijn thema zachtheid aan de slag. Maar oh jongens, dat viel nog niet mee. Eerst kwam totaal uit het niets, zo leek het, de rauwe pijn, angst en boosheid over de vroeggeboorte van mijn zoon weer terug.
Dit had ik toch verwerkt?
Met al die lieve vrouwen van de cirkel om mij heen, lukte het me hier met zachtheid naar te kijken en te accepteren. Dit deel in mij (lees trauma) heeft af en toe gewoon aandacht nodig. Hoe confronterend het ook kan zijn.
Het hele weekend hebben we prachtige oefeningen gedaan waarin ik echt in mijn centrum ging staan. Ik voelde me sterk en had het gevoel alles aan te kunnen. Ik werd hierbij liefdevol gesteund door de vrouwencirkel. De kracht van samen ervaren.
In de afsluitende kring mochten we delen wat we nu concreet gingen doen. Dat we de stappen die we dit weekend hadden gemaakt ook in de grote wereld verder te kunnen zetten. Nou ik was er helemaal klaar voor.
Ik noemde dingen als: nu echt met zachtheid naar mezelf gaan kijken en hulp vragen. De begeleidster keek me wat bedenkelijk aan met wijze blik van ‘ja, ja’. Ze glimlachte liet het daarbij.
Eenmaal thuis kwam me er toch een bak hardheid uit! Oh hemel mijn omgeving heeft het geweten hoor. Het was maar goed dat we niet teveel over het weekend mochten delen in eerste instantie, want dan hadden ze mijn thema nooit geloofd. Mopperen, niet voor rede vatbaar en een boosheid. Het moest er kennelijk allemaal uit. Tot ik moe gestreden op de bank neerstortte en alles begon te overdenken. Waarom ik nukkig deed en waarom al die hardheid er even uitkwam. De lessen van het weekend kwamen als vanzelf omhoog en voordat ik het door had, realiseerde ik me, dat als ik nu ook met zachtheid naar mezelf kijk, ik misschien toch niet zo ver van mijn uiteindelijke doel af ben dan ik dacht.
Ach, gewoon blijven oefenen en mijn doel van de vrouwencirkel in mijn hoofd blijven prenten. Zacht zijn voor mezelf. Al is het vallen en opstaan en misschien net als vroeger op de boerderij doorzetten. Maar dan mag het best wel met piepen en kraken. En als het moet, dan maar de eerste paar keer vanaf de zachte bank.